Europe : Liberation of Concentration Camps and Nuclear non-proliferation Threathy.	Previous	Next

Date of issue: 22th of April 1995.

OBC/COB : number: 2597-2598

Created by: Rob Buytaert / P.P.G. De Schutter

Perforation: 11 1/2
Size : 37 x 22 mm
Composition of the sheets: 30
Printing Process: Screendeepprint/Heliogravure
Number of plates: 1-2
Printing Run: 2597 -6.000.000 ; 2598 - 1.500.000ex
Paper: P5 ( see paper Types )

 

2597 - 16F - Liberation of the Contentartion Camps of WW2
2598 - 30F - Nuclear non-proliferation Threathy (5/3/1970)

Variations

2597A - 16F - Horizontal Pair
2598A - 30F - Vertical Pair

 

INFO

In de concentratie- en uitroeiingskampen van de nazi's, de grootst opgezette, meest systematische en meest weerzinwekkende aller tijden, waren deshumanisering, moord en doodslag schering en inslag. Reeds in maart 1933, nauwelijks enkele weken nadat hij aan de macht kwam, openden Hitler en zijn volgelingen de kampen van Dachau en Oraniënburg. Deze kampen werden weldra gevolgd door talrijke andere, zoals Ravensbriick (voor vrouwen), Sachsenhausen, Buchenwald, Neuen-gamme, Bergen-Belsen, Esterwegen en Flossenburg. Hun doel was het uitschakelen van echte of vermeende opposanten van de nieuwe, door het nazisme uitgedachte, Duitse samenleving. Aanvankelijk bedoeld voor Duitsers (communisten, socialisten, syndicalisten, oppositiepartijen, tegenstanders), werden zij tijdens de oorlog 39-45 omgevormd. Men trof er in verschrikkelijke omstandigheden mensen van diverse nationaliteiten aan. In de loop van de oorlog nam het aantal kampen aanzienlijk toe. Zij werden ingeschakeld in de oorlogseconomie en vormden zo een immense arbeidsreserve. De gevangenen waren echte slaven die moesten werken tot zij erbij neervielen, zonder dat zich daarvoor ook maar iemand moest verantwoorden in een staat waar alleen het nationaal-socialisme de wet uitmaakte. Nieuwe installaties, met het oog op de oorlogsproductie, de ene al verschrikkelijker dan de andere, zoals Dora, Gross-Rosen, Erlich, waar het dodencijfer elke verbeelding tart, werden opgericht. De gevangenen van diverse opinies hadden allen tegen de nazi-bezetter gestreden. In naam van een krankzinnig racisme en nationalisme heerste er een meedogenloos regime waarin het individu in zijn persoonlijkheid werd geknakt en elk recht op eigen denken ontzegd. Van 1939 af breidde het netwerk van concentratiekampen zich uit naar de door Hitler-Duitsland bezette landen: Mauthausen in Oostenrijk, Natzweiler in Frankrijk, Maidanek in Polen, Vught in Nederland en bij ons het fort van Breendonk. In Polen ontstond een nieuw type van kampen met als doel de massale, onmiddellijke en systematische uitroeiing van leden van volksgroepen die als "Untermenschen" werden beschouwd. Het meest beruchte was dat van Auschwitz-Birkenau. De leiding en de organisatie van de kampen was toevertrouwd aan de SS-doodskoppen, gevreesd voor hun meedogenloosheid en fanatisme. De commandant en zijn trawanten hadden alle rechten. In deze georganiseerde hel vond men talrijke gevangenen van gemeen recht. Sommigen onder hen waren door de SS belast met de organisatie van het werk, de uitvoering van bevelen en diverse administratieve functies, waardoor het lot van de andere gevangenen nog pijnlijker werd. De gevangenen isoleren, breken en uiteindelijk elimineren was het doel van de concentratiekampen. Dwangarbeid was daarbij één van de gebruikte middelen. Dit systeem, dat van 1942 af in dienst werd gesteld van de oorlogsproductie, veroorzaakte een aanzienlijke stijging van het aantal doden. Dat had evenwel weinig invloed op de productie en beroerde de Duitsers nauwelijks aangezien de doden snel door andere gevangenen konden worden vervangen. Het schrikwekkende sterftecijfer had talrijke oorzaken: verschrikkelijke levensomstandigheden, ziekten, mishandelingen, martelingen, medische experimenten, dwangarbeid en liquidatie van de allerzwaksten. In de meeste kampen (ook in dat van Ravensbrïick) werden mannen en vrouwen, hoofdzakelijk verzetslui, gefusilleerd, opgehangen of onthoofd. Bij het naderen van de geallieerde legers verloren veel gevangenen het leven bij de evacuatie van de kampen tijdens dodenmarsen of stierven zij een trage dood in overbevolkte wagons. Er was toch een positief en hartverwarmend aspect: de solidariteit tussen de gevangenen – die talrijke onder hen het leven redde -, en het verzet tegen de nazi's. Dit nam veel vormen aan: sabotage van de oorlogsproductie, de werktuigen en de machines. In veel kampen spanden de verzetslui afkomstig uit diverse landen en behorend tot verschillende politieke, godsdienstige en ideologische strekkingen samen. Zij vormden internationale kampcomités die, naast talrijke andere activiteiten, de strijd voorbereidden die zou moeten worden geleverd bij de bevrijding van de kampen om aldus de SS te verhinderen verder kwaad te berokkenen. Politieke gevangenen, verzetslui, Spaanse republikeinen, geallieerde piloten en parachutisten, Jehova Getuigen, fundamentalisten, homoseksuelen, krijgsgevangenen uit de Sovjet-Unie en uit andere landen, zigeuners en joden hebben, na vooraf te zijn gemarteld, een onmenselijk bestaan gekend in de concentratiekampen, waaruit zij volgens een duivels opgezet plan nooit zouden zijn teruggekeerd. Weinigen overleefden helaas! Men zal nooit met juistheid weten hoeveel mensen in de kampen verdwenen: waarschijnlijk tien miljoen. Deze mannen, deze vrouwen, deze kinderen, MOGEN NOOIT VERGETEN WORDEN. Vijftig jaar geleden, op 6 augustus 1945, valt de eerste atoombom op Hiroshima. Hoewel hij volgens de huidige criteria van een tamelijk zwak kaliber is, veroorzaakt hij de onmiddellijke dood van 80.000 mensen terwijl tijdens de volgende maanden er nagenoeg evenveel aan de gevolgen ervan overlijden. Voor de wereld is het atoomtijdperk begonnen. Hoewel de VSA gepoogd hebben de verspreiding van de nodige kennis voor het vervaardigen van de atoombom te verhinderen, zullen de vijf vaste leden van de Veiligheidsraad, namelijk de VSA, de USSR, Groot-Brittannië, Frankrijk en China, in enkele jaren tijd, over deze wapensoort beschikken: de bewapeningswedloop begint. De kernmogendheden en de Verenigde Naties hebben in de jaren zestig alles in het werk gesteld om de verspreiding van kernwapens, d.w.z. het aanschaffen ervan door andere landen, te beperken. Hun inspanningen zullen slechts in 1968 met succes worden bekroond: de Verenigde Staten, de USSR en achttien andere landen leggen samen een ontwerp van non-proliferatieverdrag aan de Verenigde Naties voor. Het Non-proliferatieverdrag, met een verlengbare looptijd van 25 jaar, werd definitief van kracht op 5 maart 1970. In 1993 was het reeds door meer dan 150 landen onderschreven. Ziehier, samengevat, de voornaamste artikelen ervan: * de verspreiding van atoomwapens voorkomen (art. 18 II); * door middel van internationale controle (Internationaal Bureau voor Atoomenergie) verhinderen dat kernenergie van vreedzaam gebruik naar kernwapens wordt overgebracht (art. III); * onder internationale controle en zonder discriminatie de ontwikkeling van kernenergie voor vreedzame doeleinden mogelijk maken in alle landen die geen kernwapens bezitten (art. IV 5 V) ; * verbintenis van de landen die over kernwapens beschikken de onderhandelingen voort te zetten om de kernwapenwedloop af te remmen en tot een geleidelijke en volledige ontwapening te komen. (art. VI) Het Non-proliferatieverdrag is een belangrijke mijlpaal in de geschiedenis van de internationale betrekkingen en de controle van de nucleaire bewapening. Er zijn echter nog talrijke problemen. Sommige landen die weigerden het Verdrag te ondertekenen (Zuid-Afrika, Israël, Pakistan, ...) vormen een onzekerheidsfactor en ook de vijf kernmogendheden blijven verwijderd van de nucleaire ontwapening waartoe ze zich hadden verbonden. Dat kan alleen maar van aard zijn de terughoudendheid in de hand te werken van diverse niet-gebonden landen, wat de toekomst van het Verdrag betreft. Paragraaf 2 van artikel X van het Verdrag bepaalt dat na 25 jaar moet worden beslist of het Verdrag voor een verdere vaste periode moet worden verlengd, dan wel of het voor onbepaalde duur van kracht moet blijven en nog, of het moet worden verbeterd. .