| 25th Anniversary of foundation of 'Music Concour Queen Elisabeth' |
|
Next |
Date of issue: 1st of May 1976.
OBC/COB numbers: 1804
Created by: J.Malveaux / Paul Verheyden
Perforation: 11 1/2
Size: 37 mm x 24 mm
Composition of the sheets: 30
Printing Process: Combined Steel and Screendeepprint
Number of plates: 1-2-3-4
Printing Run: 906.812ex
Paper: P3 ( see paper Types )
1804 - 14F+6F - Queen Elisabeth
INFO
|
De Internationale Muziekwedstrijd is het meest indrukwekkende en populairste initiatief dat Koningin Elisabeth ooit genomen heeft in enkele jaren tijd verovert hij de belangrijkste plaats in de internationale muziekwereld, want van overal ter wereld volgt men met spanning de afloop en resultaten van het tornooi. De moeilijkheidsgraad van de proeven, de bekwaamheid van de Jury, het technisch en artistiek niveau dat van de mededingers wordt vereist, de grote prijzen die worden uitgereikt, en bovenal de persoonlijkheid van Koningin Elisabeth, bezielende kracht van de Wedstrijd, schonken hem een ongeziene luister. Werkelijk, hij is jaarlijks een buitengewone gebeurtenis in België voor de jonge generatie van vertolkers; hij schenkt aan hun talent de mogelijkheid tot ontplooiing, ofwel de bevestiging ervan op materieel en artistiek vlak. Zijn oorsprong gaat terug tot het plan dat de Koningin opvatte samen met onze grote violist Eugène Isaye, die ervan droomde jonge virtuozen een broederlijke steun te verlenen. En zo groeide de idee van een grote Internationale Wedstrijd die een uitzonderlijke springplank zou betekenen voor jeugdige ambities. De Koningin belastte de "Muzikale Stichting Koningin Elisabeth" met de verwezenlijking van het project. Eugène Isaye stierf in 1931 en het is in 1937 dat de eerste grote "Isaye Wedstrijd" voor viool plaatsvond. Maar de idee was zo mooi en de gebeurtenis zo veelbelovend dat men besloot de pianisten daarin te betrekken en in 1938 had een gelijkaardige wedstrijd plaats voor piano. Vervolgens werd elke activiteit door de internationale gebeurtenissen stopgezet. Tot na de oorlog bleef slechts de herinnering over aan twee schitterende sessies die prachtige artiesten in het licht stelden en hen van de ene dag op de andere bekend en geliefd maakten bij het publiek. (Oistrakh en Guilels waren de twee eerste laureaten). Het enthousiasme dat daarmee gepaard ging was zonder voorgaande. Al wie deze hoogtepunten in de muziekwereld meemaakte denkt er met heimwee aan terug. Maar om dergelijke belangrijke organisatie opnieuw op' te bouwen had men steun en middelen nodig. Koningin Elisabeth hervatte het plan en belastte een groep personaliteiten ermede te zoeken naar de mogelijkheid om terug aan te knopen met de traditie van de Internationale Wedstrijd. Er werd besloten een cyclus vast te leggen die zou bestaan uit drie grote proeven, ieder jaar een, en dit achtereenvolgens voor viool, piano en compositie. Men kwam klaar in 1951 en meteen organiseerde men de eerste Wedstrijd voor Viool. De doelstellingen van de Koningin Elisabeth Wedstrijd vindt men terug in zijn formulering, maar de aanmoediging die zij betekent voor jongen artiesten heeft zo'n afmetingen aangenomen dat elke deelnemer daarin een sterke stimulans kan vinden. De Wedstrijd heeft ook de bedoeling hen aan te moedigen die niet op de eerste plaats komen. De zware opgave die hij voor de jonge virtuozen betekent brengt hen door het voorbereidend werk tot een niveau dat sommigen waarschijnlijk nooit zouden bereiken buiten de bijzondere spanning die met deze proeven gepaard gaat. Het brengt hen veel verder in hun kunst dan hun individueel werk, hoe ernstig ook, omdat bij deze confrontatie elk van de deelnemers verplicht is het maximum te geven van zichzelf. Indien wedstrijden voor muzikale vertolking zich enigszins hebben uitgebreid sinds de oorlog, is dit te wijten aan het feit dat zij voor de jonge artiest een ware hulp betekenen in zo'n moeilijk beroep. Men moet er rekening mee houden dat de rangschikking van een Wedstrijd nooit definitief is, daar deze hoe dan ook tijdsgebonden is. Tevens moet men erkennen dat verscheidene laureaten geregeld (en dat ziet men elk jaar) de gunsten van het publiek betwisten in zoverre dat het soms moeilijk is een akkoord te bereiken in verband met de rangschikking; de beoordeling van het publiek is trouwens altijd subjectief. Toch is het zo (en dat is het belangrijkste) dat het de besten z1jn die naar voren treden en door de massa bewonderd worden tijdens Indrukwekkende tornooien, die intens gevolgd worden. De kunst heeft iets schitterends nodig, iets koortsachtig en gepassioneerd, zij heeft (wat men er ook van denke) een atmosfeer van competitie nodig om zich te ontplooien op sociaal gebied. Het feit artiesten met elkaar te vergelijken doet niets af aan de waarde van de ene ten opzichte van de andere. maar wakkert de kritische zin van de toehoorder aan, ontwikkelt de beoordeling en 3eidt er zelfs toe een kunstwerk beter te begrijpen, terwijl men de vertolker meer gaat waarderen die het werk nieuw leven inblaast. Daarbij mag men niet vergeten dat de strijd, hoe gespannen ook, steeds verheven blijft en het prestige van de Internationale Koningin Elisabeth Wedstrijd bestaat erin zowel de toehoorder als de kandidaat in geestelijke vervoering te brengen. Dit is zonder twijfel wat zich heel duidelijk voordeed sinds de eerste Wedstrijd voor Viool in 1951. Iedereen is zich daarvan bewust, het aanwezige publiek dat elke dag geestdriftig de zaal vulde zowel als het massale publiek buitenuit, dat gedurende de eindproef aan radio en T.V.toestel vastgekluisterd zat. Deze Wedstrijd voor Viool 1976 viert zijn 25jarig bestaan en terzelfder tijd de 100jarige verjaardag van de geboorte van de indrukwekkende dame die aan zijn oorsprong lag. |
.
.
.
.
.
.